
Afgelopen jaren zijn voor mij over het algemeen heel heftig geweest. En daar wil ik nu lucht aan geven, want het is deel van wie ik ben en ook van wat ik te delen heb met de wereld rondom mij, en het hangt samen met mijn professioneel aanbod. Er zijn er maar enkelen die weet hebben van de pijnlijke processen die ik doorgemaakt heb en die er vlakbij stonden. Voor de rest kon ik er niet over spreken, want op de momenten zelf wist ik niet wat me overkwam en kon ik het enkel doorleven.
Ik heb periodes van diepe verscheurdheid, verdriet en pijn doorleefd waarin ik op wekelijkse basis op de grond gezeten en gelegen heb omdat ik geen blijf met mezelf wist. Ik kon verzachten in totale overgave, klank geven aan de rauwe pijn die ik voelde, waaraan ik nog geen vorm of woorden kon toeschrijven. De pijn die in golven kwam kon ik niet direct plaatsen en leek uit een enorme diepte te komen. Hoe dieper ik kon zakken in overgave, hoe meer antwoorden ik kreeg in de vorm van beelden, woorden en verhalen. De oorsprong van wat ik ervaarde ging veel verder dan mijn persoontje. De vele tranen die ik heb laten vloeien vanuit onmacht, verscheurdheid, ontbering, leegte,… hebben mij zodanig gezuiverd en geopend dat ik één werd met de grond waaraan ik mij overgaf. De informatie stroomde als vanzelf en als ik voelde dat er zich weer een golf aandiende wist ik steeds beter hoe ik ermee kon omgaan. In 2022 waren er wekelijks tranen. In 2023 amper nog. Ik leerde erover te spreken met mensen die me erg dierbaar zijn. Of het leuk was? Nee. Ik wist niet anders dan het gewoon te doorleven, want ik kon het (nog) niet in perspectief plaatsen. Het maakte me boos, want ik wist niet waar het me bracht en wat het doel ervan was.
Ik heb me vaak langere periodes afgezonderd omwille van de heftigheid van allerlei golven die door mij heen gingen. Het was vaak heel eenzaam, maar niemand kon me erbij helpen. Ik moest er zelf doorheen. Elke golf maakte me krachtiger, wijzer en legde een nieuw stukje van de puzzel van mijn leven hier. Dat gaf me een steuntje in de rug. Elke golf ging ook gepaard met fysieke gewaarwordingen die meestal niet zo prettig waren. Spierspanningen, hoofdpijn, gewrichtspijn, blokkades in nek en rug, vermoeidheid,… Ik leerde steeds beter hoe ik de gewaarwordingen door mij heen kon laten stromen, want door mij ertegen te verzetten zette ik ze alleen nog meer vast. Ik gaf me eraan over en ontdekte dat al die gewaarwordingen dragers waren van nieuwe inzichten en informatie. Ik leerde ze steeds beter ontvangen zonder weerstand. Vaak ging ik door een hel, omdat ik me van nature tegen alles verzette. Want zeg nu zelf, wie ervaart er graag pijn en ongemak?
De stervensprocessen die ik doorgemaakt heb kan ik niet meer tellen. Het punt bereiken waarop je niet meer wil leven door de heftigheid, waardoor alleen nog overgave overblijft, waarna alles plots tot rust komt en de puzzelstukjes vallen. Een wedergeboorte. De sjamanistische dood ook, besefte ik later. Het pad van de sjamaan. Toen kon ik er absoluut niet over praten. Nu werk ik er bewust mee samen. Afgesplitste zielsdelen integreren vanuit het donker, terug naar het licht. Zielsintegratie. Ik kreeg inzicht in wat ik zelf “de Oerwond” heb genoemd, ofwel het allereerste begin van absolute afscheiding, en hoe alles in elkaar zit. En de alchemie van het hele proces, waarin de diepste pijn in liefde omgezet kan worden. Dat is wat ik doe. Dat is wie ik ben. Transmutatie van de allerdiepste pijn, vanuit de oorspronkelijke codes, DNA, celvernieuwing,… wordt vervolgd. Mijn boek is in de maak, en loopt gelijk met mijn eigen pad. Het is een hele grote puzzel, dus een werk van vele jaren. Maar het komt er.
Vorig jaar in oktober en november lag ik weer veel op de grond. Een diepe verscheurdheid diende zich aan. Verlies van het zelf, de diepste verlatenheid, onmacht, oneindig veel tranen en zoveel hartzeer. Ik dacht (weer) dat ik het nooit te boven ging komen. Dat is elke keer zo. Deze pijn ging zó diep dat ik dacht dat ik erin zou verdwijnen. Daarna kreeg ik het te zien. Ik zag massagraven, uitgemergelde lichamen, hoopjes mens die volledig ontmenselijkt waren. Joden. Uitgehongerd, gemarteld, misbruikt. In elkaar gedoken, zich afschermend voor de wereld. En alle zielen die in die graven nooit rust gevonden hebben, omdat het laatste wat ze zagen pure duisternis was. In dat moment, omdat ik ze zag, omdat ik ze kon voelen, kreeg hun pijn betekenis en vonden ze de rust die ze zochten. Dit is maar een van de voorbeelden die ik doormaakte. Vorig jaar kon ik er geen woorden aan geven. Vond ik het te heftig. Nu wel.
Ik wil dit bericht vooral afsluiten met een hele diepe zucht. En nog een. En nog een. Want ik heb vaak naar adem moeten happen. Ik ben met periodes zo boos geweest. Afgewisseld met diepe ontroering en dankbaarheid. Bij elke wedergeboorte was ik als nieuw: gezonder, krachtiger, wijzer, en vreugdevoller. Ik heb mijn diepste zijn terug bij elkaar gepuzzeld, en het wordt steeds helderder en voller. Eenvoudiger. Rustiger. Rijker. Smaakvoller. Oneindig overvloedig. Het doet me deugd om lucht te kunnen geven aan wat ik beleefd en doorleefd heb. Zeker deze brok. Het uitspreken ervan creëert ruimte en betekent dat ik het een plek kan geven. Dat ik de boosheid een plek kan geven. En dat ik er nog sta. Met alles wat er is. Met de meest oprechte glimlach. Zo dankbaar voor leven. Doorheen de grootste stormen en alle tranen van verdriet heb ik niets meer te verliezen. En daardoor net alles te winnen. Opengebroken, gestript, tot op het bot. Klaar om de diepste liefde te ontvangen. In het grootste verlies heb ik mezelf teruggevonden. En dat heeft me bewuster, krachtiger en liefdevoller dan ooit gemaakt.
Liefs,
Sanne
Foto genomen door: Tania Maria Vanhoof
Comentarios