De weg van de Roos, en hoe die niet altijd over rozen gaat... De laatste weken zijn voor mij, zacht uitgedrukt, bijzonder geweest. Een groot gedeelte van mijn missie bestaat erin om het evenwicht tussen de mannelijke en de vrouwelijke energie terug te herstellen, in de eerste plaats in mezelf. Er zijn diepe, oude wonden langs twee kanten, en tegelijkertijd is er immens veel liefde, want in de versmelting van beide ontstaat eenheid, vrijheid en overvloed.
Lang heb ik weerstand gevoeld om in mijn IK-kracht te komen, ofwel om mezelf volledig te belichamen, volledig mezelf te zijn, en daarmee “zichtbaar” te zijn. Liever bleef ik onder de radar, verhuld, en daarmee “beschermd”. Het wordt me steeds duidelijker waarom, nu ik de sluiers steeds meer van mezelf aan het afwerpen ben. Onbewust voelde ik wat eraan zat te komen, de rode draad die zich doorheen mijn leven verweeft. Onveiligheid staat daarbij op nummer 1. Als ik mezelf laat zien, word ik opgejaagd, achtervolgd, beschimpt, gemarteld, onderdrukt en vermoord. Doodsangst, dat is wat er onbewust zit, gekoppeld aan de belichaming de vrouwelijke essentie. Ik maak het mee in mijn leven, en voel daarin de energie van onmacht en onveiligheid. Daarom is het veilig om gesluierd of “onzichtbaar” te blijven. Is dat niet symbolisch voor de vrouwelijke energie, die van nature wil groeien, bloeien en stralen, maar omwille van het bovenstaande onzichtbaar of gesluierd is?
Telkens als ik voel dat ik dieper in mijn lijf aanwezig kan zijn, diep ontspan, mezelf veilig voel in mijn lichaam, gebeurt er iets abrupts, extreems in mijn leven waardoor al mijn alarmbellen afgaan en ik weer overschakel van “leven” naar “overleven”. Opgejaagd worden, stalking, onderdrukking, vernedering, het is soms echt een verschrikking geweest. Lang trok ik mezelf dan terug in mijn schulp, want het was inderdaad niet veilig daarbuiten. Als een huisjesslak. Misschien dat ik daarom overstelpt word door naaktslakken rondom en ook in mijn huis. Ja, laat jezelf zien! Jouw lichaam is jouw thuis, jouw huis. Dus ja, ook nu worden diepliggende, en ook voor mij herkenbare angsten aangeraakt, terwijl ik grote stappen vooruit zet op vlak van belichaming, veiligheid, zichtbaarheid en het neerzetten en verankeren van de oorspronkelijke vrouwelijke energie in de wereld. Ik kocht voor mezelf vorige week heerlijk geurende witte rozen, iets waar ik ontzettend van geniet. Stuk voor stuk zijn ze bruin geworden, beschimmeld, en ten slotte gevallen. Ook dat is heel symbolisch, en raakte mij. De aantasting van harmonie en schoonheid, van datgene wat puur is. Iets wat zich weerspiegelt in de wereld, op manieren die je zelf wel kan bedenken.
Door de ervaringen die ik afgelopen jaren heb opgedaan weet ik nu hoe het werkt. Diep vanbinnen heb ik altijd gevoeld “alles werkt voor mij, niet tegen mij”. Een conflict in mezelf met wat ik in mijn buitenwereld ervaarde. Onveiligheid. Hoe kan dat ooit vóór mij werken? Intussen werk ik met zielsintegratie vanuit vorige/parallelle levens of dimensies, ver vervlogen tijden met een duidelijke imprint, en komen alle verhalen voorbij. Alle verhalen van onveiligheid, waarin de meest veilige manier was om “onzichtbaar” of “gesluierd” te zijn, onderdrukt en overheerst te worden en mezelf volledig af te snijden van wie ik ten diepste was, en daarmee ook van mijn lichaam. Een lichaam dat ten dienste stond van misbruik, en niet van liefde. Al die verhalen zitten in het collectieve celgeheugen, en dus ook in mijn lichaam, en komen letterlijk tot leven, in mijn bewustzijn, en in mijn omgeving, op het moment dat ik de sluiers afwerp.
En toch ben ik veilig, en dat voel ik ook. Want het is heel logisch dat mijn traumatisch celgeheugen wakker wordt op het moment dat ik de sluiers afwerp die het wezen van de vrouwelijke essentie duizenden jaren verborgen heeft gehouden. Zo vanbinnen, zo vanbuiten. Het wordt mij getoond, het gezicht van alle angsten die gepaard gaan met zichtbaarheid en ruimte innemen. De angsten waaronder de vrouwelijke - en ook de mannelijke essentie - gebukt gaan, en alles wat er naar boven komt op het moment dat ze toenadering tot elkaar zoeken. Oude pijn, oude trauma’s, oude angsten. En dat is geen teken dat het de verkeerde weg is, integendeel. Wie stappen vooruit zet, ontwaakt diep in zichzelf, en alles wat dat ooit verhuld heeft, komt los, en wordt voelbaar én zichtbaar, zowel vanbinnen als vanbuiten. Dát is heling. Het is, in tegenstelling tot wat het in eerste instantie doet voelen, een teken dat je op de goede weg bent. Het zijn innerlijke doorbraken die zich uiterlijk weerspiegelen en de weg vrijmaken naar jezelf. Angsten die voelbaar en zichtbaar worden komen los uit je celgeheugen, uit je systeem na een (vaak) externe trigger, en zó werkt het vóór je. Na de doorbraak ontstaat er meer (adem)ruimte, vrijheid, bewustzijn en belichaming. Achter de schijnbaar ondoordringbare obstakels ligt een heel nieuwe wereld, en opent zich een pad van oneindige mogelijkheden. Overvloed op alle niveaus. De weg van de Heilige Graal. De herinnering aan wie we ten diepste zijn, en wat het betekent om ten volle te leven.
Het is een uitdagend pad, maar het is wel mijn pad. Terwijl mijn maag ineenkrimpt bij wat ik te voelen en te zien krijg, in en rondom mij, weet ik dat dat de weg vooruit is. En dat mijn lichaam mij de weg wijst en ik volkomen veilig ben, hoe dan ook. Het is de weg naar mezelf en de eenheid tussen mijn mannelijke én vrouwelijke essentie. Dwars erdoorheen, recht vooruit. Naakt. Net als de kolonie naaktslakken in mijn tuin. Doorheen de angsten, de misselijkmakende maagkrampen, op weg naar steeds meer vrijheid, steeds meer ten volle leven, steeds meer écht mens-zijn, steeds meer mij, steeds meer wij.
Liefs
Sanne
art: unknown
Comments