Het voelt een beetje raar. Het is even wennen. Niet vasthouden, vastklampen, maar weten dat elk moment weer iets nieuws kan brengen. Een nieuw perspectief, een nieuw inzicht, nieuwe goesting. Spontaan zijn, heet dat dan. Ik hou ervan. Ik vind het geweldig. Het geeft mij altijd de meeste vreugde, op een kinderlijke manier. Vol verwondering. En tegelijkertijd vind ik het ook spannend, want er is niks dat nog zeker is. Alleen liefde, en groei, en ontdekken, en steeds meer vol genieten. En ook steeds weer een stukje dieper. Naar de wortels van wie ik ben. Daar waar het heel donker kan zijn, rauw, vol gevoel, emoties en herinneringen. Maar die liefde, daar doe ik het voor. Ik zou niet anders willen.
En het is die voortdurende beweging in alles die ik leer kennen. Elke week, elke dag, elk uur. Met mijn begrip van vandaag kan ik niet weten wat morgen zal brengen. Ik kan niets controleren, niet oplossen, niet aanpassen. Niet met mijn bewustzijn van vandaag. En geduldig ben ik dan in afwachting van de inzichten die mij nog zullen toevallen. Ik probeer niet te begrijpen, te analyseren of te zoeken. Want met mijn begrip van vandaag kan ik een probleem proberen op te lossen, maar morgen zou dat probleem even goed een zegening kunnen zijn. Weet ik veel. Alles valt mij toe op het juiste moment. En ik kan alleen maar luisteren, accepteren en dankbaar zijn voor elk nieuw inzicht, elke nieuwe les en elke vorm van inspiratie die door mij heen stroomt en die ik met goesting vorm mag geven.
Ik ben een mens. En mens zijn, dat is iets moois. Dat is iets magisch. Want het proces van mens-zijn, van vallen en opstaan, van de kracht van het onderweg zijn en de moed om elk moment te beleven, dat is een wonder op zich. Mens zijn is voor mij niet weten, maar het onderweg zijn in een steeds groter wordend bewustzijn, bij elke stap die je zet. Het is het ontvangen van wijsheden die je verwerft bij elke nieuwe ervaring, ontdekking. Wijsheden die je ziel al kent, maar die jij als mens zijnde in de vorm mag omzetten. Simpelweg door te bestaan. Door jezelf te zijn. Door jezelf te leren kennen door het grote kluwen aan verhalen heen. Daarin bevindt zich jouw weg, uniek en wondermooi. Net als jij.
Elk moment onderweg, als in het volledig kunnen ontvangen van het leven. In al haar vormen en kleuren. Laat maar komen. Ik heb de moed en ik heb het vertrouwen dat alles oké is precies zoals het is. Ook met mijn soms kleine hartje, voorzichtig voetje buiten de deur. En daarna weer terug naar binnen. Om daarna dat voetje toch nog eens buiten te steken. Twee voetjes misschien. Het is veilig. Voel maar. Op mijn eigen tempo. Helemaal van mij. En dat voelt zo fijn, zo vrij. Zo helemaal mij. Meer moet dat niet zijn. Onderweg durven zijn, en daardoor tegelijkertijd helemaal bij mij. En daardoor ook steeds dichter bij jou. Want weet je, we zijn allemaal onderweg. Ieder op zijn eigen, unieke manier. En daarin vinden we elkaar weer terug, keer op keer. Wat een reis.
Veel liefs,
Sanne
Comments