Wees niet de persoon,
zoekende naar het leven,
de structuur, het ritme,
wat juist geacht wordt
en wat niet.
Daarentegen,
wees de oneindige dans
van het leven zelf.
Wees de zachte bries
die laat ritselen en ruisen.
En wees ook de woeste windvlaag
die opbotst tegen alles
wat zijn pad kruist.
Wees de zwoele zomerdag
die doet verlangen en hunkeren
naar fijn samenzijn,
en wees de ijskoude vlakte
waar messcherpe schaatsen
overheen razen
zonder het ooit te breken.
Wees de dag,
vol van licht en zichtbaar leven,
en wees even goed de nacht,
gehuld in oneindig ontluikend
mysterie, vol van
niet thuis te brengen
klanken en vragen
die nog niet kunnen landen
in de onwetendheid
die het bestaan is.
Wees het leven,
kleurrijk en kleurloos,
smaakvol en smakeloos,
tastbaar en ontoereikend,
vervuld en verlaten,
en alles daar tussenin.
Je bent het hele spectrum,
je bent het leven zelf,
dat fluistert:
“Mag ik deze dans?”
Text: Sanne
Picture: Sanne
by Hanna van Dun
Comments