🧡 Over ingehouden vreugde, diversiteit en lekkere disbalans 🧡
Het is al een tijdje geleden dat ik mijn persoonlijk verhaal nog gedeeld heb. Een moment van open boek, noem ik het, omdat dat is wie ik echt ben. Heel vroeger deelde ik altijd vrijuit: in het moment, spontaan, zonder weerstand, puur. In de loop der jaren remde ik mezelf daar steeds meer in af, omdat ik merkte dat het niet altijd goed ontvangen werd. Zo werd een spontane lach uiteindelijk ingehouden vreugde, verdriet werden ingeslikte tranen en boosheid werd een innerlijk conflict. Een koude oorlog waaraan nooit woorden waren gegeven. De ongeremde vrije geest die ik ooit was moest in bedwang gehouden worden. Ik voelde me onveilig, onbegrepen en afgewezen in de wereld. Gevoelens van afwijzing, oordeel en hardheid maken deel uit van mijn verhaal. En dat terwijl ik eigenlijk totaal het tegenovergestelde ben. En ik besef dat dat is hoe het leven werkt. Dat alles mij uiteindelijk terugbrengt naar de inclusiviteit, heelheid, liefde en zachtheid in mezelf.
In het schrijven heb ik mezelf altijd veilig gevoeld. In de wereld van woorden kon ik altijd in dialoog gaan, en kreeg ik ook altijd antwoorden. De antwoorden die ik nodig had om verder te gaan en mezelf en de wereld beter te begrijpen. Want ik voelde altijd heel veel, intens, maar begrijpen deed ik het niet. En ook buiten mezelf vond ik niet echt antwoorden. Ik startte dus een dialoog via het schrijven, met een "onbekende" ontvanger. Een ontvanger waar ik alles aan toevertrouwde: zowel mijn vreugde als mijn verdriet. Daarin vond ik een klankbord, een spiegel, een “wijze” mentor. Ik leefde wel mijn leven, maar een groot stuk van mij leefde ook “geïsoleerd”, besef ik nu. Als een geheime ruimte waarin ik me kon terugtrekken, en waar niemand weet van had. Een magische plek waarin ik heel veel leerde over hoe alles in elkaar zit, en waar ik me onuitputtelijk geïnspireerd voelde. Het was een hele fijne plek, maar ook wel een eenzame. Want hoe ontzettend graag wou ik me wel verbinden met de wereld rondom, precies zoals ik was: spontaan, ongeremd, geïnspireerd,… Ik voelde me niet welkom in de wereld zoals ik was, en daardoor droeg ik een diep verdriet mee.
De laatste jaren richt ik me steeds minder exclusief op een “onbekende” ontvanger, want ik kom onderweg steeds meer gelijkgestemden tegen. Ik richt mij terug op openheid, verbinding, vanuit alle aspecten van het leven: zowel de donkere als de lichte. Ik richt mij terug op de ander, want in het open delen, de ongeremdheid en de eerlijkheid schuilt de menselijkheid, de warme verbinding. Zonder censuur, zonder schaamte, zonder oordeel. Het hier en nu, de realiteit. En daarin vervallen alle maskers, aangenomen rollen en identiteiten, en blijft enkel de naakte mens over, in al zijn facetten. En net daarin wil ik ontmoeten, herkennen, erkennen en liefhebben. Hoe spannend dat soms ook is, want om de hoek loert steeds de onzekerheid, de angst voor afwijzing en uitsluiting, en het “niet goed genoeg zijn”.
Ik vervolg mijn weg, doorheen een voor mij onbekend, maar ergens ook vertrouwd, landschap. Vertrouwd in de zin dat ik me er ergens wel thuis voel, vanuit een soort warme herinnering. En ik weet dat ik op de juiste weg ben, wat ik onderweg ook tegenkom. En ja, ik bots nog vaak op verwijt, onbegrip, afwijzing, oordeel, enz. De hoeveelheid ontmoediging die ik krijg wordt stilaan kleiner dan de hoeveelheid aanmoediging. Ik zoek het ook niet meer op, uit zachtheid voor mezelf. Naarmate ik verder en verder wandel op de weg van zelfacceptatie, hoef ik de spiegel van afwijzing niet langer te trotseren. Want ja, ik mag zijn wie ik ben, in heel mijn hoedanigheid, het hele spectrum. En dat wens ik ook ieder ander toe. Diversiteit is voor mij het mooiste wat er is. Het inspireert mij en het vergroot mijn bruisend buikgeluk. En dat is waar ik me op wil richten.
Achter mijn foto en De Nieuwe Aarde gaat een groot verhaal schuil. Een verhaal dat zich begon te ontwikkelen vanaf dat ik op deze wereld kwam. Ik ben er mij lang niet bewust van geweest, maar ik creëer wel dit verhaal, naarmate ik mijn weg bewandel. Het grote verhaal achter mij en De Nieuwe Aarde is er enerzijds een van enorme zwaarte, pijn, verdriet en eenzaamheid. Een verhaal dat niemand echt snapte, en ook ik ben het al lang aan het ontrafelen. Het is een heel complex verhaal, al zeg ik het zelf. Het vergt enorm veel moed, kracht, liefde, inzicht en gepuzzel. Ik ben dag in dag uit aan het puzzelen om het hele verhaal te verwoorden, en te concretiseren in alle vormen waarin het geconcretiseerd wil worden: beeldwerk, schrijfwerk, groepswerk, persoonlijk werk, noem maar op. Het verhaal is breed, heel breed. En ik mag dat allemaal vormgeven. En net dat is mijn grootste vreugde, en tegelijkertijd ook mijn diepste verdriet, want er mogen bergen weerstand voor verzet worden. En het is dan nog maar net begonnen… De enorme vreugde en liefde die van het verhaal uitgaan, overstijgen anderzijds alle hindernissen onderweg. De kracht erachter is enorm. Het is aan mij om de poorten te openen. En in mijn weg in zelfontdekking, zelfacceptatie en zelfheling vormt zich de zelfverwerkelijking. Mijn ingehouden vreugde wordt terug een spontane lach, de ingeslikte tranen stromen vrijelijk naar buiten en de opgekropte woede ontsteekt mijn innerlijk vuur. Dit verhaal geeft mij bakken energie, vreugde, vrijheid, kracht en liefde. En daar is geen enkele hindernis tegen opgewassen.
Ik vervolg mijn verhaal voor de “volhouders”, de voor mij nog “onbekende” ontvangers, want ik weet dat niet iedereen graag lange teksten leest. Ik wel trouwens, dus doe ik lekker verder mijn ding 😊. Sinds een jaar maak ik deel uit van de Stuyverij in Turnhout, en sinds een maand is het bekend dat het verhaal van de Stuyverij in Turnhout gaat stoppen. Een kantelmoment in mijn leven, want voor mij houdt het zowel een afscheid als een nieuwe start in. Ik ben nooit zo goed geweest in afscheid nemen, maar heb ook daar in de loop der jaren beter mee leren omgaan. Soms eindigt een verhaal om ruimte te maken voor een nieuw verhaal, en dat is niet altijd gemakkelijk. Een gevoel van rouw en verdriet dat zich verweeft met enthousiasme en nieuwsgierigheid, omwille van het nieuwe dat zich tegelijkertijd ook al aandient. Een sterfteproces dat tegelijkertijd ook een geboorteproces is. Zoals ik zelf schreef “er is nooit een einde, enkel een verandering van vorm”, en dat is precies wat er nu voor mij gebeurt. Het volgende hoofdstuk van mezelf en De Nieuwe Aarde dient zich aan. Ik word aangespoord om mijn plek in te nemen, mezelf zichtbaar te maken en te delen wat ik te delen heb, vanuit alle facetten die ik ben. En ik ben er ook aan toe, voel ik. Ik heb “JA” gezegd tegen het proces, en het mag voor mij zacht, organisch en passend zijn. Passend bij wie ik ben: op mijn tempo, naar mijn aanvoelen, volgens mijn natuur. Enkel zo klopt het voor mij. De ene dag in een bliksemflits, en de andere dag in een modderstroom. En daar ergens tussen bevind ik mij: verwonderend, nieuwsgierig, en soms ook overweldigd. En dan kruip ik weer even veilig weg in mijn geheime ruimte. En hoera, ook dat mag! Dus verwacht je maar aan meer beeldvorming, concretisering en vormgeving... een nieuw avontuur!
Ik heb lang gestreefd naar balans tussen extremen, maar hoe geweldig is het wel niet om eens flink uit balans te gaan, en eens hevig verliefd te worden, helemaal meegezogen te worden in een stuk muziek of je ten volle te laten gaan in een berg chocolade. Lekkere disbalans. Het mag. En als het mag, dan vormt de balans zichzelf. Dan verlies je jezelf nergens meer in, omdat je altijd de weg terug naar huis vindt. Ten volle leven, jezelf helemaal durven geven, naar hartelust beleven, vanuit nieuwsgierigheid en vurig verlangen streven. Uit balans durven gaan, de controle loslaten en experimenteren. Nee, niet volgens het boekje. Omdat ik mijn eigen boek mag schrijven. Dat nam ik mij begin dit jaar ook al voor in mijn "slechte voornemens" (zie tekst van december), wat uiteindelijk de beste voornemens bleken te zijn die ik ooit kon nemen. HOERA! Want elk succes(je) mag uitbundig gevierd worden. Alles mag gevierd worden. Elke nieuwe dag is een reden om te vieren.
Vanuit liefde voor mijn "onbekende" of bekende ontvangers. Voor zij die herkenning en inspiratie kunnen vinden in mijn woorden, voor zij die ook in het bezit zijn van een geheime ruimte die ooit het daglicht mag gaan zien, en even goed voor zij die zich nog stiekem willen schuilhouden.
YOU DO YOU, AND THAT'S AMAZING!🧡🧡🧡
Liefs, Sanne
🌻
Picture: Sanne
Comments