Thuiskomen

Stapsgewijs tast ik de contouren af van mijn energetisch lichaam. Stukjes die verborgen werden in de tijd. Woorden of tranen die ingeslikt werden, omdat er geen ontvanger voor was op dat moment. Stukjes projectie van buitenaf die ik me ooit onbewust eigen maakte, als deel van mijn identiteit. Ik tast alles af, en het voelt als braille lezen. Mijn eigen boek, mijn eigen verhaal. En ik kan het herschrijven. Ik kan de verstopte tranen alsnog laten stromen, en de ingeslikte woorden alsnog vorm geven, op een manier die bij mij past. In een tekst, een beeld, een beweging of een klank. En zo breng ik het tot leven, beetje bij beetje. Als een beeldhouwster breng ik de vrouw die in mij woont tot leven. Met liefde, met geduld. Met zachte contouren die mijn binnenwereld weerspiegelen. En ik kom steeds meer tot leven, door vorm te geven aan mijn contouren, mijn identiteit, mijn plek, mijn bestaan. En ik tast alle stukjes af die niet bij mij horen, om ook hen terug op weg naar huis te zetten. Mijn huis is niet hun huis. En dat is helemaal goed. En ik breng alle verloren stukjes in de tijd weer thuis bij mij. Thuiskomen. Letter voor letter, traan voor traan, woord voor woord, beweging per beweging. Met alle liefde van de wereld, en ver daarbuiten.

Art: Raffaello Benedetti