Soms vergeet je hoe de dingen waren en besef je niet welke stappen je in tussentijd allemaal gezet hebt. Hoeveel vooruitgang je geboekt hebt. Hoezeer je bewustzijn gegroeid is en welke obstakels je overwonnen hebt. Soms enorme obstakels, waarvan je niet denkt dat je ze ooit te boven zal komen. En toch ben je verder gegaan, stap voor stap, en heb je die obstakels omgezet in zegeningen, als in een volledigere versie van jezelf. Een versie die je toen nog niet kende, op momenten dat het leek alsof je zou sterven.
Op die momenten veranderde er iets wezenlijks. Je werd bewuster, wijzer, zachter en krachtiger tegelijk. Je vond meer eenvoud, rust en balans. In jou groeide een dieper weten, ook al had je dat zelf niet altijd door. Want je bent niet gestopt, en je hebt het doorleefd. Je bent telkens verder gegaan. Soms met een klein hartje, maar met geheven hoofd. Wetende dat dat de enige weg was.
Er was iets in jou wat bewoog en wat zich kenbaar wou maken. Iets wat groter was dan je ooit zou kunnen bedenken. Een stroming die via jou geboren wilde worden en zich daarbij ontdeed van alle jassen die eigenlijk niet pasten. Al dacht je van wel. De kleerscheuren die je opliep bleken achteraf gezien toch niet zo erg te zijn, want het waren toch jouw kleren niet, nooit geweest. Je was het gewoon even vergeten.
Groeipijnen. Kleerscheuren. Allemaal uit liefde voor wie jij ten diepste bent. Liefde is er altijd, al lijkt ze gehuld in een pijnlijke gebeurtenis, een ziekte of iets anders. De bedoeling was altijd al dat je terug thuis zou komen. En soms mag een herinnering aan hoe het was je laten ervaren welke weg je werkelijk afgelegd hebt. Om jezelf vanuit een nieuw, en vooral liefdevoller perspectief te leren bekijken. Omdat je niet je oude herinneringen bent, maar wel het bewustzijn dat alles doorheen jouw leven ervaart. De liefde die zichzelf herontdekt, en alle te krappe jassen een voor een laat afglijden, omdat geen enkele jas eigenlijk ooit groot genoeg zou zijn.
Liefs,
Sanne
Foto genomen door: Hanna van Dun
Comments