Waarom ik doe wat ik doe zegt alles over wie ik ben. Ik doe dus wat ik doe omdat ik ben wie ik ben. Liever kijk ik alleen naar de toekomst, en leef ik nu, maar ik weet dat ik met mijn verleden in de rug de toekomst mee vorm kan geven. Mijn verleden leert mij wat er opgeslagen zit in mijn lichaam aan patronen, systemen en onbewuste overtuigingen. Door die vervelende beestjes onder de arm te nemen en vooruit te stappen, worden ze uiteindelijk mijn beste vrienden, want ze brengen mij terug bij mezelf. Ze leren me stuk voor stuk iets over wie ik ben, en waar ik dat even vergeten was. Dat gaat vaak gepaard met diepe pijn. Pijn door de dingen te zien zoals ze zijn, door het rouwen omwille van het loslaten van oude stukken, in jezelf en in je omgeving. Pijn wordt helemaal anders als je weet dat het
altijd een doorgang is tot iets nieuws in de vorm van meer van jezelf. Een stijgend gevoel van innerlijke rust, vrijheid en kracht. Een gevoel dat blijft eenmaal je het gevonden hebt, omdat het je meest waardevolle bezit is. Dus er is altijd een weg.
ER IS ALTIJD EEN WEG Als er iets is wat ik altijd onthoud op de meest moeilijke en donkere momenten dan is het dat er altijd een weg is. Dat leer je met vallen en opstaan, ook als je het gevoel hebt dat je nooit meer recht kan komen. Dat zijn de momenten waarop de grootste transformaties plaatsvinden. Dat je weet dat je er altijd rijker uitkomt dan dat je er in ging. Dat is de weg van het leven. Dat is evolutie. Dat wil ik delen. Dat is de betekenis die ik geef aan het leven dat ik leid. En dat is de weg die mij meer rijkdom, voldoening, plezier en wijsheid heeft geschonken dan ik ooit kon vermoeden. En dat maakt het voor mij de juiste.
DOOR HET SLIJK Zo heb ik me verschillende jaren gevoeld, al ploeterend door het slijk. Proberen te overleven, tot niet meer willen overleven. Dat laatste heeft mij een onmetelijke kracht gegeven. Mijn angst voor de dood heeft daar plaats gemaakt voor het vuur om te leven, écht te leven. Vanuit wie ik ben.
Zo’n 5 jaar geleden ging voor mij het licht uit. Mijn lijf liet me in de steek, althans zo voelde het toch. Een burn-out, depressie, uitputting, stress, angst. Het hele pakket. Ik kon niet meer functioneren zoals ik het altijd gedaan had. Mijn lichaam blokkeerde, een diep verdriet liet zich voelen en ik kon alleen nog maar huilen. Weken. Maanden. Waarom dat wist ik niet. Ik voelde dus angst en had het gevoel dat ik geen vat meer had op mezelf en op het leven. Ik voelde me schuldig en schaamde mij omdat ik niet meer kon “voldoen” aan wie ik dacht te moeten zijn. Ik snapte het niet, en moest gaan luisteren. Ik kon alleen nog doen wat ik voelde dat juist was. Al de rest deed mijn maag ineen krimpen. Van misselijkheid. Ik moest toen de controle leren loslaten. Dat was het begin van alles.
KOMT HIER OOIT EEN EINDE AAN? Bakken geduld, bergen van vertrouwen, en overgave, opnieuw, opnieuw en opnieuw. Mijn hoofd moest op slot, alles schreeuwde in mezelf uit angst: Ik moet hier uit! Maar er was alleen een enorme put vol van onechte delen van mezelf, verdriet, boosheid, trauma’s, valse overtuigingen en programmeringen. Ik moest het leren. Vertrouwen, geduld, zachtheid en respect. Respect voor mezelf en het leven. Tot in het oneindige. En het was veel, en heftig daar op de bodem. Ik dacht dat er nooit een einde aan kwam. Tot ik geen einde meer zocht, en in stilte bleef dromen van een nieuw begin. En dat schemerde altijd wel door. Ik moest gewoon altijd geduld blijven hebben. Dit was niet aan mij om te bepalen. Ik moest me laten dragen. Overgave en respect dus. In de eerste plaats voor mezelf.
LICHTPUNTJES Er waren altijd lichtpuntjes op de juiste momenten. Dat leerde mij vertrouwen. Het komt altijd wel goed. Lichtpuntjes waren mensen, inzichten en sprankeltjes van vreugde. Ik moest mezelf helemaal opnieuw leren kennen. Opnieuw leren voelen en ontdekken wie ik echt was, los van alles wat ik ooit geleerd had. Andere perspectieven aannemen op mezelf en de wereld, mijn innerlijke wereld leren kennen. De lichtpuntjes voelden vreugdevoller en helderder dan ik ooit had ervaren. Steeds intenser. Ik wist dus dat ik op de goede weg zat naar weet ik veel waar. Dat leerde me kracht. Oerkracht. Het soort kracht dat de grond doet daveren. Ongelooflijk. Magisch. Wat ik wou.
Ik leerde luisteren, wat voelt goed en niet goed, wat klopt en wat klopt niet. Ik moest afstand nemen van de ruis rondom mij, anders kon ik het niet horen. Ik moest leren om mijn gevoel op de eerste plaats te zetten, en ik moest leren kiezen, helemaal los van anderen. Ook dat deed vaak enorm veel pijn, want ik was bang voor afwijzing en veroordeling, en vooral om mensen te verliezen. Ik was bang om helemaal alleen te zijn, want dat was mijn overtuiging. Dat iedereen mij in de steek zou laten. Tot ik besliste dat dat dan oké zou zijn, zolang ik mezelf maar niet meer keer op keer in de steek zou laten. Met dat slijk had ik het intussen wel gehad. Al leerde ik wel dat niet dat slijk weg moest, maar dat ik van binnen uit alles moest transformeren. Zonder weg te lopen. En geduld dus, bakken zoals ik al zei.
WAT IS DAT HIER ALLEMAAL? Ik leerde dus opnieuw voelen, wat ik nooit had leren of kunnen voelen. Ik leerde dat ik VEEL voelde, niet normaal! HELP! Ik kreeg dat allemaal niet geordend, waar komt dat allemaal vandaan? Dat kan toch niet allemaal uit mij komen? Dat was dus ook zo, en ik leerde dat het meeste wat ik voelde, en intussen dus ook ZAG, niet van mij was, maar van andere mensen, dieren, situaties en ook plekken. Wat een verschrikkelijke last! Vond ik toen. Ik voelde enorme dingen die ik naar mijn weten nooit meegemaakt had. En ik zag beelden uit vorige levens die mij duidelijkheid gaven. Ik wou ze niet, en toch moest ik er maar doorheen. Ik leerde herkennen hoe diepe angst, ontbering, onmacht en verlies voelden. In mijn lijf. Ik leerde de diepste pijn transformeren, en daardoor kan ik het nu ook herkennen rondom mij. Het komt naar mij, ik herken het, en ik zet het om.
Door jarenlange ervaring werd het steeds duidelijker wat zich in mezelf bevond en wat zich daarbuiten bevond. Ik kwam meer en meer in beeld, ik zag mezelf, ik voelde mezelf. Ik zag de ander, en ik zag de wereld. Vanuit mijn bibliotheek aan extreem ruime ervaringen. Ik snapte wat ik aan het leren was, ook al was het vaak ontzettend heftig en diep. Blijkbaar kon ik het wel aan.
Ik volgde wat ik voelde dat ik moest doen, ik kon niet anders, en als ik dat niet deed schoot ik in de kramp en werd ik misselijk. Ik leerde de moed te verzamelen om mijn hart te volgen en voor mezelf te kiezen. Daarbij hoorden nieuwe opleidingen die mij zouden inleiden in de wereld van het onzichtbare en het mysterie. Ik was nieuwsgierig en alert tegelijk. Want wat hing er mij misschien allemaal boven het hoofd? Ik had angst voor wat ik niet kende en niet wist. Best logisch eigenlijk. En daarnaast verklaren de meesten je natuurlijk voor gek, wat me ervan had kunnen weerhouden uit angst om mensen te verliezen. Ik deed het toch, want het klopte.
GEKKE SANNE Ik voelde me steeds meer als mezelf, maar durfde het tegen bijna niemand te zeggen. Ze begrepen het niet, kenden het niet. Jammer eigenlijk, vooral voor hen, omdat ze er niks over wilden horen. Voor mij ging een nieuwe wereld open. Ik voelde veel, en dat breidde zich alleen nog maar uit. Wat ik voelde zette zich om in wijsheid en weten. Een diepe herinnering aan mijn oorsprong en wie ik was. Ik volgde een opleiding Magnetiseren en Hypno- en Regressietherapie. Zo boeiend allemaal, waarom kent niemand dit? Ik voelde energieën, aanwezigheden vol met kennis en wijsheden die mij zoveel leerden, op de momenten dat ik me ervoor open durfde te stellen. Angst blokkeert alles. En er was helemaal niks om bang voor te zijn. Angst is een illusie, die ontstaat omdat iets onbekend is.
JEZUS, MARIA MAGDALENA EN MERLIJN Hele interessante energieën, samen met nog zovele andere, vol met wijsheid. Ik kan je niet vertellen hoe het technisch in elkaar zit, maar ik kan je wel vertellen hoe het voelt. Hoe energieën aanwezig en beschikbaar zijn, en ze informatie, energie en nog zoveel meer te bieden hebben, als ondersteuning op de weg naar jezelf in alle mogelijke facetten. Voor mij klopt dit als een bus, maar met het verstand is dit niet te bevatten. Het is alleen te ervaren, en dan kan je niet anders dan het te aanvaarden en er ontzettend blij mee te zijn. Écht, het maakt het leven zoveel leuker en betekenisvoller! Ik leerde dat alles één is en je overal energetisch contact mee kan maken, ook met dieren, natuur en zelfs plaatsen. Overvloed is ook een energie. Als je je daarmee leert verbinden verandert je hele leven. Wel van binnenuit natuurlijk, want het slijk dat je scheidt van je ware zelf moet altijd eerst even goed afgespoeld worden. Een verhaal heeft altijd twee kanten. En je moet het donker met het licht nemen.
IS HET NU VEILIG BUITEN? Jarenlang woedde er een storm in mijn leven die me diep naar binnen deed keren. Vaak vroeg ik me af of de lucht dan eindelijk eens op zou klaren. Ik leerde veel, en nu nog, maar al die tijd lag de focus op mijn eigen binnenwereld en het begrijpen daarvan. De lucht is een tijdje geleden beginnen klaren, en ik voel dat mijn focus nu weer meer terug naar buiten verschuift. Ik heb mijn hoofd boven de grond gestoken en hoorde dat de kust veilig was. Ik rook de lente, en wist dat het tijd was. Om alle verworven zaadjes naar buiten te brengen. Om te laten zien wat er allemaal mogelijk is. Om mijn ervaringen te delen en een hele nieuwe weg te openen. Een “Nieuwe Aarde”, die ik voor mezelf al grotendeels gecreëerd heb. In energie. In mijn zijn.
LEREN STAPPEN Ik leer nu opnieuw te stappen in mijn nieuwe lichaam, mijn nieuwe leven, terwijl daar buiten nog helemaal anders is, oud. Het is tijd voor het nieuwe. Hoe zet ik alle zaadjes die ik nu draag in de wereld? Mezelf zichtbaar maken, mezelf naar waarheid uitspreken, ik kan het nu gaan doen, omdat mijn innerlijke reis verankerd en oerstevig is. Dat voelt écht zo, en daar ben ik ontzettend dankbaar voor. Een tornado krijgt mij niet meer zomaar omver, en als ik toch val dan weet ik dat er altijd een weg is. En dan sta ik op een gegeven moment weer op. Mijn reis is mijn bestemming. Plezier en liefde mijn doel. Ik wil mijn leven ten volle leven. Als mezelf, steeds nóg meer. En dat is mijn grootste rijkdom.
HOERA! Ik heb de stap van mijn leven gezet. Ik doe wat ik doe, omdat ik ben wie ik ben. Wat er ook gebeurt. Ik heb niks meer te verliezen, want het ergste wat je kan verliezen dat ben je zelf, en dat is je authenticiteit. Het is je meest waardevolle bezit. En het is iets wat we allemaal in ons dragen. Waar we naartoe kunnen reizen als we ervoor openstaan. Reizen van overleven naar leven. Doen wat je doet omdat het goed voelt, en daardoor weten dat je op de juiste weg zit. En de rest komt allemaal goed.
Veel liefs,
Text: Sanne
Picture: Sanne
Comments